Επανερχόμενος στην συνέπειες της εφαρμογής της διατάξεως στην πράξη θέλω να επισημάνω ότι το πιο σημαντικό πρόβλημα της ελλιπούς και κακότεχνης διατύπωσης της (διάταξης) είναι ότι ΔΕΝ  καθιερώνει διακοπή της πενταετούς παραγραφής του άρθρου 10 παρ. 2 του Ν. 489/1976, με ό,τι αυτό συνεπάγεται μέχρι την παρέλευση της τρίμηνης προθεσμίας πριν από την οποία δεν επιτρέπεται η άσκηση αγωγής.
Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η εν λόγω διάταξη θα είχε ενδεχομένως ένα  νόημα εάν το Επικουρικό Κεφάλαιο ήταν υποχρεωμένο να απαντήσει εντός τριμήνου και εφόσον απαντούσε θετικά πλήρωνε άμεσα τη ζημία, καθώς και εάν δεν απαντούσε εντός τριμήνου θα είχε σημαντικές κυρώσεις. Όμως κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται. Έτσι τελικά το μόνο που με βεβαιότητα εξασφαλίζει η εν λόγω διάταξη είναι την μονομερή δυνατότητα εκ μέρους του Επικουρικού Κεφαλαίου να γνωρίζει προκαταβολικά και πριν από την άσκηση της αγωγής όλα τα αποδεικτικά μέσα του αντιδίκου του.
Εξάλλου η … προκλητική … δυνατότητα που δίδεται στο Επικουρικό Κεφάλαιο ακόμη και να μην απαντά στην αίτηση του παθόντα - παρακαλώ επιτρέψτε μου την πρόβλεψη ότι με το χρόνο θα γίνει «ο κανόνας» (λόγω φόρτου εργασίας, έλλειψης εξειδικευμένων υπαλλήλων στα πλαίσια του περιορισμού των εξόδων κ.λ.π.) - όχι μόνο θα ματαιώσει κάθε ελπίδα επίτευξης του σκοπού που υποτίθεται ότι υπαγόρευσε την θέσπιση της διάταξης (δηλαδή κατά τον κ. Αθ. Κρητικό την ενδεχόμενη ικανοποίηση του παθόντα με συμβιβασμό, την ματαίωση της προσφυγής στο δικαστήριο και την απαλλαγή του παθόντος από την ανάγκη να συντάξει, επιδώσει και καταθέσει αγωγή, δηλαδή απαλλαγή από πράξεις που συνεπάγονται έξοδα), αλλά αντίθετα θα καθυστερεί αδικαιολόγητα τον παθόντα στην άσκηση των δικαιωμάτων και στην απόληψη της αποζημίωσής του, θα τον φορτίζει ψυχολογικά και θα τον επιβαρύνει με επιπλέον έξοδα για την σύνταξη της αίτησης και την προετοιμασία του φακέλου του.
Αναφορικά με τον εάν το Ε.Κ. ενδιαφέρεται τελικά στην πράξη να προχωρήσει σε εξώδικους συμβιβασμούς και να ματαιώνονται άσκοποι και πολυέξοδοι δικαστικοί αγώνες θέτω υπόψιν σας ότι ήδη το Ε.Κ. δεν δέχεται αιτήσεις υπογεγραμμένες από πληρεξουσίους δικηγόρους εάν δεν συνυπογράφονται και από τον αιτούντα αποζημίωση, ή δεν συνοδεύονται από ρητή έγγραφη εξουσιοδότηση θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής του παθόντος, θέτοντας νέα διαδικαστικά  προσκόμματα στην εφαρμογή της διάταξης, που επιτρέπουν εύλογα να υποθέτει κανείς ότι προφανώς το Ε.Κ. δεν επιθυμεί ή σε κάθε περίπτωση προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει την εμπλοκή του δικηγόρου στο στάδιο αυτό ώστε να είναι πλήρως απροστάτευτα ή το ολιγότερο ευάλωτα τα δικαιώματα του παθόντος- ζημιωθέντος -αιτούντος την αποζημίωση.

Παραθέτω δύο μόνον παραδείγματα από ότι ήδη αντιμετώπισαν οι συνάδελφοί μας ή θα αντιμετωπίσουν στην πράξη για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των πρακτικών προβλημάτων που δημιουργεί η εφαρμογή της εν λόγω διάταξης:

Παράδειγμα 1ον.- Ανυπαίτιος οδηγός δικύκλου μετά από σύγκρουση με ανασφάλιστο Ι.Χ.Ε. υφίσταται βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και παραμένει επί 1 μήνα στην εντατική διασωληνωμένος χωρίς επαφή με το περιβάλλον μεταξύ ζωής και θανάτου με πρόβλεψη των ιατρών ότι εάν τελικά επιβιώσει θα παραμείνει μόνιμα ανάπηρος μη δυνάμενος να ασκήσει το προηγούμενο επάγγελμά του ούτε και κάποιο άλλο. Οι οικείοι του πληροφορούνται από τον δικηγόρο τους την δυνατότητα και εκφράζουν την επιθυμία τους να ασκηθεί αγωγή αποζημίωσης για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης από το άρθρο 932 Α.Κ. και για αποζημίωση από το άρθρο 931 Α.Κ. δικαιώματα τα οποία κληρονομούνται μετά θάνατον, ως γνωστόν, μόνον υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι η αγωγή έχει ήδη ασκηθεί όσο ο παθών ήταν στη ζωή. Ο παθών δεν μπορεί αντικειμενικά να δώσει εξουσιοδότηση σε δικηγόρο ενώ για να τεθεί υπό δικαστική συμπαράσταση Α.Κ, 1666 & επ. Α.Κ. γνωρίζετε όλοι σας πολύ καλά τη διαδικασία και το χρόνο που θα απαιτηθεί κατά τρόπον ώστε να κινδυνεύει σοβαρά να απωλεσθεί η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων του.